Review: Italvega Essere Vivo – Léon van Bon test – Bike

Italvega: het klinkt Italiaans, maar niets is minder waar. Léon van Bon nam dit stijlvolle aero racepaard mee naar Oostenrijk en Frankrijk voor zware tests en zomerpret in de Alpen. Je leeft tenslotte maar één keer, toch?

Levendig

De ooohs en aaahs vliegen me om de oren. “Het moet wel Italiaans zijn met die naam en Campa erop.” “Ik ken het merk niet…” zegt een andere Nederlander. Ik zit te lunchen op het terras van het fietshotel La Douce Montagne, vlakbij Alpe d’Huez. Deze Italvega valt duidelijk bij iedereen in de smaak. Over een paar dagen is het Alpe d’HuZes, dus het wemelt hier van de Nederlanders die als voormalig profwielrenner en/of fietstester graag met me willen praten en, als het even kan, een voorproefje krijgen van het volgende testartikel. De Italvega Essere Vivo is inderdaad een hele mooie fiets, maar hij heeft geen Italiaanse roots. Hoewel…

Open mal

Ben Lawee, een Irakees, had een fietsenwinkel in Californië waar hij onder andere Bianchi en Raleigh importeerde. In het begin van de jaren 1970 richtte hij zijn merk Italvega op. De frames werden gebouwd in Padua, Italië, en vervolgens naar Amerika vervoerd. Eind jaren 1970 stopte Lawee met Italvega en begon Univega. Italvega bestond niet meer vanaf de jaren 1970 tot 2017, toen de Nederlander Nicholas Hurenkamp uit Alphen aan den Rijn het nieuw leven inblies. Hij was zijn titanium fiets beu en wilde iets nieuws en unieks. Hurenkamp heeft een achtergrond in de modewereld, dus het moest er strak uitzien en klasse uitstralen – een merk waar fietsen en genieten voorop staan. Het logo werd in een nieuw jasje gestoken, waarbij de oorspronkelijke groene kleur als basis werd gebruikt.
Paragraaf

Deze Essere Vivo is het derde type frame uit de Italvega stal. Net als de andere twee is het een open mal frame. Deze frames worden ongelakt verkocht en kunnen door verschillende merken gebruikt worden. Ridley maakt bijvoorbeeld dergelijke frames, die je vaak onder een andere naam ziet. Dit betekent natuurlijk dat je een frame van hoge kwaliteit hebt en dus een uitstekende fiets. Italvega heeft de exclusieve rechten van deze Essere Vivo in de Benelux bemachtigd, hij komt dus niet van Ridley. Net dat beetje exclusiever dan de meeste open mallen.

Italvega heeft een prachtig sausje over het frame gespoten, waardoor het een prachtige fiets is geworden. Het lakwerk ziet er strak uit en ook het logo is erop gespoten, wat getuigt van vakmanschap van de bovenste plank. Je hebt ook een ruime keuze aan kleuren, die allemaal zorgvuldig zijn geselecteerd om elkaar perfect aan te vullen.

Specificaties:

– Prijs: € 3.199 voor frame, vork, stuur, zadelpen

– Frame/voor fork: carbon/carbon

– Gewicht: 1120/420 gram, 8,05 kg compleet

– Groep: Campagnolo Record 12 versnellingen, 52/36, 11/28, 160 mm

–Velgen Wheels: Scope R5 Disc

– Banden: Vittoria Corsa Control 25 mm

– Zadel en zadelpen: Fi’zi:k Arione/Italvega

– Stuur en stuurpen: Kru K-Klasse Super Compact cockpit

– Sizes: XS to XL

– Torsiestijfheid: 99

– Steunstijfheid: 50

Website: www.italvega.com

Aero

Het is een echt aeroframe, maar toch toegankelijk voor velen dankzij de lengte van de balhoofdbuis. Hij is lang genoeg voor een comfortabele aeropositie, maar kort genoeg om er strak en snel uit te zien. De vorm van de buizen is typisch voor aero-frames, net als de lage positie van de liggende achtervorken. Het ziet er allemaal geweldig uit. De bijpassende ovale zadelpen wordt netjes vastgezet met een klem die verborgen is met een rubberen plaat. De kabels lopen netjes naar binnen. Het Kru aero stuur met geïntegreerde stuurpen ziet er ook netjes uit. Er is veel aandacht besteed aan details. Het stuur is gedeeltelijk afgewerkt in de kleur van het frame met een gouden V van ItalVega erop.

De mechanische Campagnolo Record groep met hydraulische schijfremmen ziet er uitstekend uit en geeft de hele fiets een nog Italiaanser gevoel. De Campa schijven zijn nog steeds een lust voor het oog. Elegant en verfijnd. De Scope wielen maken de look compleet. Een set dikke wielen geeft de fiets extra pit. De stickers op de wielen zijn gespoten in hetzelfde blauw als de fiets, maar je ziet ze bijna niet omdat ze bijna zwart zijn. Die wielen zien er geweldig uit, met brede velgen en een mooie Scope-naaf. De Vittoria Corsa’s met gele zijwanden geven de fiets een klassiek tintje. Het lakwerk doet hetzelfde en dat komt mooi tot zijn recht.

Punten van kritiek

Het is een prachtige fiets, dat is duidelijk. Toch heb ik een paar opmerkingen. De steekassen die gebruikt zijn, zijn niet bepaald chic en ik had ze liever met een inbussleutel gehad. Dit is natuurlijk een kwestie van smaak en heeft meer te maken met uiterlijk dan met gebruiksgemak.

Toch vind ik de inbussleutelversie geschikter voor een aerofiets. Ik vind het ook jammer dat de snelspanner uitsteekt aan de kant waar de schroefdraad zit. Het ziet er niet zo strak uit als de rest. Een ander klein puntje van kritiek is de witte kleur van de assen. Dit is de plek die snel vies wordt, vooral met schijfremmen. Bovendien is het gevoeliger voor beschadiging. Als je je fiets op de voorvork of het achterwiel zet en het gaat er niet goed in, dan krijg je al snel een kras, die erg opvalt. De lak was sowieso niet erg sterk, maar dat kwam door de korte tijd tussen het spuiten en de levering. Meestal

Onderweg met de Italvega

De afgelopen weken heb ik veel gereisd in Nederland, Oostenrijk en Frankrijk, en ik nam de Italvega altijd mee. In Nederland heb ik mijn gebruikelijke ritjes gemaakt en ben ik naar een evenement geweest. In Oostenrijk verkende ik de wegen rond Innsbruck en in Frankrijk was ik in de buurt van Alpe d’Huez.

Een van mijn eerste reizen op de Italvega was een fietsevenement met architecten. Het was een leuke bijeenkomst met een dozijn voormalige professionele wielrenners en 120 architecten of medewerkers. De fiets trok hier veel belangstelling en werd zeer gewaardeerd om zijn uiterlijk. En architecten moeten tenslotte oog hebben voor stijlvolle dingen. Zelfs de voormalige profs keken met enige afgunst naar mijn fiets.

Een van mijn eerste reizen op de Italvega was een fietsevenement met architecten. Het was een leuke bijeenkomst met een dozijn voormalige professionele wielrenners en 120 architecten of medewerkers. De fiets trok hier veel belangstelling en werd zeer gewaardeerd om zijn uiterlijk. En architecten moeten tenslotte oog hebben voor stijlvolle dingen. Zelfs de voormalige profs keken met enige afgunst naar mijn fiets.

Ik was maar kort in Oostenrijk. Ik heb één mooie rit gemaakt op de Italvega, die vooral gericht was op het genieten van de omgeving. De actiefoto’s zijn van daar.

Dalen als een kogel

Het is nu een paar dagen later en ik ben aangekomen in de Alpen. Dat is niet bepaald de ideale habitat voor deze aero-racer. Met 8,3 kilo inclusief pedalen is het geen lichtgewicht, en ik vind hem zelfs aan de zware kant voor een fiets in deze categorie. Ik ben niet op mijn ideale gewicht, dus ik moet niet te kritisch zijn over mijn fiets. Vandaag staan de Col du Solude en de Alpe d’Huez via Villard Reculas op het menu. We starten in Huez, dus we duiken meteen naar beneden. Heerlijk. Het is druk, dus dat betekent geen gekke dingen. Ik rijd samen met Jelle, die wat voorzichtiger rijdt. De afdaling gaat snel; voor je het weet rijd je 70 kilometer per uur. Je moet regelmatig hard remmen om door de 21 haarspeldbochten te komen.

De Campa schijven remmen goed. Ik heb echter het gevoel dat de motor iets naar links trekt als ik hard rem bij hoge snelheden. Mijn strakke gevoel op vlak terrein is ook veel minder merkbaar als ik bergaf duik. De schijfremmen zorgen er ook voor dat je iets later kunt remmen, waardoor er natuurlijk meer kracht op het frame en de wielen komt te staan. Zonder op te willen scheppen, ik daal veel sneller dan de gemiddelde fietser. “Je daalt als een kogel,” zegt Jelle. We draaien de eerste klim op. We blijven bij elkaar tot de laatste tunnel, want die is donker en niet verlicht. Het is best eng. Jelle’s licht werkte niet goed, dus we moesten raden waar we heen gingen. Wat een ongelooflijke klim is dit. Ik ken de Alpen vooral van de Tour de France, waar je meestal op de hoofdwegen blijft. Dit weggetje is heel anders. Het is smal en het dal ligt vlak naast je. De afgrond is steil en soms best eng, maar bovenal is het prachtig. Op de achtervork staat ‘Life is all about the ride’. Ik vind dat nogal een statement, maar ik begrijp het op dit moment heel goed. Net als ‘Essere Vivo’, dat moeilijk te vertalen is, is het

Klevende schijfrem

Ik ben blij dat ik hier ben en tijd heb gemaakt in mijn drukke schema om hier te fietsen. De motor klimt perfect. Als ik bijna boven ben, begint de schijfrem een beetje te haperen. Uit het niets, lijkt het. Als ik op de pedalen ga staan, verdwijnt het weer. Dit zal later op de dag nog een paar keer gebeuren. Het is geen ramp, maar als je het zwaar hebt, kan het vervelend zijn. Ik nader de top, waar Jelle al een tijdje op me wacht. Ik volg een paar kilometer slechte weg en dan een grindpad naar de volgende top. Het is niet zo’n grote klim, want je blijft ongeveer op dezelfde hoogte. Je voelt ook de sensatie van een diep ravijn vlak naast de weg. We beginnen aan de afdaling. Het is een technische afdaling en ik gooi mezelf door de bochten. Natuurlijk doe ik dat verantwoord en houd ik rekening met ander verkeer. Ik geniet ook. Het is erg rustig op deze weg. Het gevoel dat de motor naar links trekt als ik hard rem, blijft. Af en toe heb ik ook moeite om de bocht vast te houden en breekt de motor een beetje uit, maar over het algemeen krijgt de Italvega een mooi voldoende voor zijn afdaalcapaciteiten.

We rijden naar het terras van La Douce Montagne. Langs de rivier op het fietspad cruisen we met gemak 35 kilometer per uur, met een briesje in de rug en een lichte afdaling. De Italvega voelt zich hier duidelijk thuis. Ik stuur gemakkelijk door de bochten en voel me zelfverzekerd. Gewoon gas geven. Het is geweldig. Ik parkeer mijn motor en terwijl ik zit te eten, blijven mensen zich verzamelen rond de vermeende Italvega. Ik hoor alleen maar positieve opmerkingen.

Niet een dozijn van hen

Na de lunch beginnen we aan een nieuwe klim. Ik zeg tegen Jelle dat hij door moet rijden omdat het gat te groot is. Een half uur later rijd ik nog steeds alleen en ik ben uitgeput. Ik ben blij dat er niemand om me heen is, tijd om uit te rusten. Ik denk terug aan mijn ontmoeting met Nicholas, de oprichter van Italvega. Het merk zou klasse, kameraadschap en plezier moeten uitstralen. Ja, tuurlijk, ik rijd alleen en uitgeput, zeg ik tegen mezelf. Ik moet lachen: Essere Vivo, maar ik leef.

De Italvega heeft duidelijk de looks. Of het je smaak is, is natuurlijk aan jou. Nicholas heeft oog voor smaak en stijl, en dat zie je terug in deze fietsen. Indrukwekkend, als je bedenkt dat het een klein merk is. De geteste fiets kost €6.799. Natuurlijk heeft hij high-end onderdelen die het forse prijskaartje rechtvaardigen, maar je krijgt wel een opvallende fiets die heerlijk rijdt. Het is er niet één uit een dozijn, ook al is het een open mal. Ik ben erg benieuwd waar dit merk naartoe gaat en hoe het zich zal ontwikkelen. De Essere Vivo is in ieder geval een stap in de goede richting.

Onze beoordelingen:

Afbeelding: 6.5

Kwaliteit: 8,0

Prijs/kwaliteit: 7,0

Afmetingen: 7.8

Praktisch: 8,2

– Totaal: 7,7