De leider van de groep. Tenminste, dat is wat hij denkt. Hij vindt meestal zijn plekje midden in de warme buik van het peloton – beschermd tegen de wind, comfortabel afgeschermd door de chaos die hij beweert te beheersen. Hij dicht geen gaten. Het concept van urgentie lijkt hem zelfs vreemd, tenzij het zijn persoonlijke cadans direct verstoort.
En stel dat hij onverwachts een lekke band krijgt. In dat geval steekt hij een vinger op alsof het een ceremonieel gebaar is, rolt naar de kant van de weg en blijft daar staan – half geïrriteerd, half ervan overtuigd dat het universum een obstakel in zijn verhaal heeft geplaatst. Hij zwaait niet wild met zijn armen, probeert het niet snel te repareren en rent niet in paniek om zijn achterstand in te halen. Hij straalt alleen het rustige zelfvertrouwen uit van een man die ervan uitgaat dat het konvooi uiteindelijk weer om hem heen zal rijden.
Maar als je de laatste 10 kilometer ingaat, verandert er iets onmiskenbaars. De lucht wordt dikker. De finishlijn wordt luider zonder geluid te maken. Hij ruikt de koffie aan het einde – het gebak op het podium, de belofte van glorie, het onuitgesproken opscheppen dat bij elke racefinish blijft hangen. En zomaar ineens start de dieselmotor die verborgen zit onder dat rustige uiterlijk.
Hij gaat naar voren.
Niet soepel. Niet elegant. Maar doelgericht. Eerst een paar wielen. Dan een fietslengte. Dan nog een. Plotseling zakken zijn schouders, spannen zijn ellebogen zich en worden zijn ogen scherp. Hij rijdt niet langer in de groep, hij rijdt richting het verhaal waarvan hij al die tijd had gehoopt dat het de krantenkoppen zou halen.
En op het meest onverwachte moment – waarschijnlijk wanneer iedereen zich heeft ingesteld op het ritme van gewoon sterk eindigen – zal hij proberen toe te slaan. Niet vanwege een strategie. Niet vanwege timing. Maar omdat hij het niet kan laten om zijn rol in de slotscène te herschrijven. Als hij een kans ziet, grijpt hij die instinctief aan. En als hij een opening vindt, oh, dan benut hij die alsof die speciaal voor zijn ambities is gemaakt.
Elke watt aan opgeslagen energie die hij voor dit moment heeft gespaard – elke kilometer die hij rustig heeft afgelegd, elke opening die hij voor anderen heeft gelaten, elk moment van rustig sparen – komt met een explosie van chaotische briljantheid naar buiten. Hij gaat er volledig voor, met een hartslag die tot onzekere hoogten stijgt. Want voor hem gaat het niet alleen om samen finishen, maar om memorabel finishen.
Hij is misschien niet de leider die de groep verwachtte.
Maar hij zal altijd degene blijven die ze zich herinneren toen hij voor de laatste keer de weg afliep… zonder opgeheven vinger, met zijn koffie nu stevig binnen handbereik.
Klik hier voor meer Nuovo Supersport fietsen
