De luie van de groep.
Hij lijkt altijd een excuus te hebben om uit de wind te blijven: een fles pakken, zijn schoenen rechtzetten of plotseling ‘even pauze nodig hebben’. Alles om maar niet vooraan te hoeven rijden. Hij blijft achteraan hangen, maakt grapjes, ziet er ontspannen uit… alsof de rit niets meer is dan een ontspannen zondagse fietstocht.
Maar schijn kan bedriegen.
Want zodra de finale-sfeer in de groep voelbaar wordt, of een plaatsnaambord in de verte verschijnt, verandert er iets. Zijn houding wordt strakker, zijn ogen scherper. De relaxte renner verandert in een explosieve sprinter. Hij schiet naar het rechter wiel, leest de perfecte lijn en lanceert zich met een kracht waarvan je je afvraagt of hij elke gram energie heeft gespaard voor precies dit moment.
Hij daagt de groep uit, geniet van het spel en laat de adrenaline de overhand nemen. En zodra de sprint voorbij is, glijdt hij net zo soepel terug in de beschutting van het peloton – alsof er niets gebeurd is.
Maar laat je niet misleiden.
Achter dat nonchalante uiterlijk gaat een sluwe roofdier schuil. Terwijl de rest op adem komt, is hij al bezig met het smeden van zijn volgende verrassing. Een krachtige aanval op een klim, een versnelling uit een bocht, of iets totaal onverwachts.
Met hem is één ding zeker:
Zodra je hem onderschat, ben je er geweest.
