Je kunt hem maar beter aan je zijde hebben – behalve op een smal fietspad.
Alleen al zijn schouderbreedte neemt de helft van de weg in beslag, en zijn brede, krachtige kuiten doen weinig om die indruk te verzachten. Voeg daar nog een grote tatoeage aan toe die als een waarschuwingslabel om zijn arm gewikkeld is, en je begrijpt al snel waarom auto’s aarzelen om hem in te halen en waarom vreemden hem niet om de weg vragen.
Wanneer hij de absolute controle loslaat, voelt de hele fiets dat.
Je kunt het frame bijna horen smeken.
Elke pedaalslag rekt zijn toch al strakke fietskleding tot het uiterste, waardoor eenvoudige versnelling een visueel spektakel wordt. Hij fietst niet alleen, hij stormt vooruit, en de groep voelt de energieverschuiving op het moment dat hij vooruitgaat.
Als hij erin slaagt om tijdens de laatste kilometers in de kopgroep te blijven, verandert de dynamiek onmiddellijk. Niemand twijfelt aan het tempo. Niemand durft te discussiëren over wie er vervolgens moet trekken. Zelfs de meest zelfverzekerde renners vinden plotseling uitstekende redenen om te zwijgen. Want als hij er nog steeds op volle snelheid bij is, wordt hij de onofficiële baas van de finale.
Hij is niet de best getrainde – verre van zelfs. Hij zal als eerste achterblijven bij lange beklimmingen, en zware intervallen zijn niet zijn natuurlijke habitat. Maar het trainingsniveau doet er niet toe.
Respect wel.
En daar heeft hij meer van dan wie dan ook in de groep.
Ondanks zijn intimiderende uiterlijk is hij degene die je bij je wilt hebben als het hard waait, de groep moe is of als een lastig moment op de weg wat autoriteit vereist. Met hem naast je voel je je beschermd. Met hem achter je trap je net iets harder. Met hem in de groep heeft elke rit een ruggengraat.
Hij fietst misschien niet als een prof, maar hij gedraagt zich wel als een prof.
En daarom fietst de hele groep net iets anders als hij erbij is.
Klik hier voor meer Essere Vivo-fietsen
